2024

Zara Smith is FINALLY in a healthy relationship… so why can’t she stop thinking about her ex?

The shocking news of the summer is that Tom – the ex Zara always thought would never settle down – is ENGAGED to beloved actress and all-natural beauty Quinn Foxx. They’re throwing a week-long engagement party in Italy, and Zara is invited.

Zara isn’t planning to go until she reads an old note from Tom that shows their feelings for each other were once mutual. And she needs to know – does he still feel the same way? And, just like that, Zara’s on a plane to Milan to crash the most talked-about engagement of the year!

After all this time, could this be the moment Zara’s been waiting for… or will it end in disaster?

ლაშა მილორავას „სევდაპიცა“ ამბავია რეჟისორზე, „რომელმაც ყველაფერი დაკარგა, მაგრამ ვერ შეეგუა და შეეცადა, დაებრუნებინა“.

ტრაგიკული შემთხვევის გამო დეპრესიაში ჩავარდნილი მთავარი გმირი ცდილობს სულიერ ტკივილს ხორციელი სიამოვნებით გაექცეს. შემდეგ კი დანაკარგის დასაბრუნებლად გარიგებას დებს, თუმცა, ფასი, რომელიც უნდა გადაიხადოს, კიდევ უფრო დიდია, ვიდრე მას შეეძლო წარმოედგინა.

წიგნში, ერთი მხრივ, მისტიკური ამბები და შემთხვევითობები, მეორე მხრივ – პირადი არჩევანი, კანონზომიერება და ისეთი წონასწორობა თანაარსებობს, რომელსაც მთავარი გმირი ვერსად გაექცევა და, კაცმა რომ თქვას, არც ცდილობს – ყოფის გასამართლებლად ტანჯვას ნებაყოფლობით იხანგრძლივებს, დადებული გარიგების თანახმად კი საკუთარი აღსასრულის დროც თავად უნდა გადაწყვიტოს.

რომანი ერთ რომელიმე ჟანრს არ მიეკუთვნება – ტრანსგრესიულ, არალინეარულ თხრობაში გვხვდება მისტიკური ეპიზოდები, ეროტიკა, ჰორორი და სასიყვარულო რომანისთვის დამახასიათებელი ელემენტებიც. სიუჟეტში ჩართულია კიდევ ერთი ტექსტი – ფილმის სცენარი – რომელიც მოვლენების განვითარებაში გადამწყვეტ როლს ასრულებს.

აკაკი წერეთლის ისტორიული რომანი ბაში-აჩუკი, 1659 წლის კახეთის აჯანყებას ეხება. რომლის დროსაც, მთელი საქართველო გაერთიანდა სპარსეთის წინააღმდეგ.

შეუძლებელია „ჰაკი აძბას“ წაკითხვა იმ დევნილობის გარეშე და მიღმა, რომელიც თავს დაგვატყდა და რომელიც ჩვენს თავს ხდება პერმანენტულად – ჩვენი ისტორიულობა. ამ პერმანენტულობაში, როგორც გვირგვინის – ფანტაზმისა თუ ნამდვილის – დაცემა, განსაკუთრებულად ჟღერს ორი სახელი: „აფხაზეთი“ და „სოხუმი“. რა უცნაურია, რომ სწორედ ესაა „ჰაკი აძბას“ ადგილი, ტოპოსი, რომელიც მოგვიანებით საშინლად განამდვილდა, როგორც არმყოფი, დაკარგული, აქ და ახლა შეუძლებელი!

არ მეგულება სხვა ქართველი მწერალი, რომელიც ასეთი ემოციითა და გატაცებით, სუნთქვის შეკვრითა და მღელვარებით გაკითხებს ამბავს, მჩქეფარე ადამიანების მჩქეფარე ამბავს. არ მეგულება სხვა ტექსტი, სადაც ასე იგრძნობა სისხლის მღელვარება, აჩქარებული პულსი, სასოწარკვეთა, ცრემლები, ტემპი, ცვლილება, დარდი, მრისხანება და, რაც ყველაზე მთავარია, ბედისწერა. ყაზბეგთან ბედი ზუსტად ისეთი მბრძანებელი, ბრმა და სასტიკია, როგორიც ძველ ბერძნულ დრამაში. წამი წყვეტს ყველაფერს, შემთხვევითი წამი, ადამიანი თითქოს ძაფებს გამობმული სათამაშოა, რომელსაც ალალბედზე ათამაშებენ მოირები.

ამბავი ორ განსხვავებულ ეპოქაში – 1980-სა და 1990 წლებში ვითარდება – საბჭოთა საქართველოს ბოლო ათწლეულსა და ახალი საქართველოს დაბადების დროს. შეიძლება ეძებდე სიყვარულს მაშინ, როდესაც ქვეყნიდან გაქცევას ფიქრობ? როცა ამისთვის არ გცალია და სულ სხვა გადაწყვეტილებები გაქვს მისაღები? შეიძლება არსებობდეს ისეთი სიყვარული, რომელიც, ყველაფრის მიუხედავად, დროს უძლებს? პასუხი ერთია: თუ გიყვარს, ყველაფერი შეიძლება! სიყვარული და სიძულვილი, მეგობრობა და ღალატი, გულწრფელობა და ორპირობა, სიმართლე და ტყუილი, სიცოცხლე და გარდაცვალება – ბუისა და მის თანატოლებს ამ წინააღმდეგობების მორევში გაცურვა და მრავალი გამოცდის ჩაბარება უწევთ.

თომას მანი თავის ორ მოთხრობაში – „სიკვდილი ვენეციაში“ და ტონიო კრიოგერი“ – შეუდარებელი ოსტატობით განიხილავს მშვენიერების, ჭეშმარიტი ხელოვნებისა და სიკვდილ-სიცოცხლის თემებს. ბიურგერულ საზოგადოებას არ შეუძლია ხელოვანის გაგება, ამდენად, ტონიო კრიოგერი მარტოსულია, მაგრამ ტრაგედიაა ისიც, რომ თავადაც უცხოა საზოგადოებისთვის. ცნობილი ხელოვანი გუსტავ აშენბახიც საზოგადოებას უპირისპირდება. მან მთელი სიცოცხლე ხელოვნებისა და სილამაზის მსახურებას მიუძღვნა და მაინც ვერ გაექცა ხელოვნების დეკადენტურობას. ორივე გმირის ქვეცნობიერი ლტოლვა ჭეშმარიტი ხელოვნებისკენ განაპირობებს კათარზისის განცდის მწველ სურვილს, რამდენადაც მიჩნეულია, რომ ხელოვნება მშვენიერი, თავისუფალი სულისგან იბადება.