შექსპირის სონეტები

ო შენ, გულ-სულის მზეჭაბუკო, ვინაც განკარგავს
დროის ამ სარკეს მიუნდობელს, დროის ამ ნამგალს;
ვინც გაიზარდე კლებაში და ვინც დღეს გვიჩვენებს:
ის, რაც შენს მიჯნურს სახეს უჭკნობს, შენ პირს გიმშვენებს.
თუკი ბუნება – ქალ-ღვთაება, ნგრევის მფლობელი,
წინ მავალს მაინც უკან გქაჩავს, როგორც მშობელი,
ამით შენ გიცავს იმ მიზნით, რომ თვის საჭრეთელი
დროს დაუმიზნოს, აღუმართოს წუთებს კედელი…
თუმც კრთოდე მის წინ – შენ, ვის განძად გიკრავს ბუნება!
მას შეყოვნება ძალუძს, არა შენარჩუნება!
თავის ანგარიშს – თუნდ პაუზით – წარადგენს იგი,
გაასწორებს და… შემდეგ შენიც მოაწევს რიგი.