ამან ჯერ კიდევ იმ დროში დამაბრუნა, როცა ჩემს გონებაში აზრები ჯერ სიტყვების სახით არ არსებობდნენ, როცა
ერთადერთი ენა, რაზეც ლაპარაკი შემეძლო – ეს იყო ემოციების გაზიარება საკუთარ დედასთან, ამ მომენტშიც ჩემს გონებაში ისეთივე სიცარიელემ
დაისადგურა, როგორიც ჩვილ ბავშვშია, ბავშვში, რომელმაც ჯერ არ იცის
ნივთების სახელები, არც გრძნობების
სახელები იცის, რომ რაიმე განსაზღვროს ან რაიმეს მნიშვნელობა მიანიჭოს.
ბავშვში, რომელიც მხოლოდ განიცდის,
განიცდის გაოგნებასა და აღფრთოვანებას იმ ყოველივეთი, რასაც ხედავს და
გაკვირვებული, ფართოდ დაჭყეტილი თვალებით შეჰყურებს სამყაროს.
სწორედ ასე შევყურებდი იმ მომენტში
ნიკოლასს, ჩემი გონებაც სწორედ ისეთი
ცარიელი იყო, როგორც სულ თავიდან,
სანამ ყველაფერი დაიწყებოდა…