თამაზ ჩხენკელი საკუთარ თავში
აერთიანებდა ორ ნაკადს – აღმოსავ-
ლურსა და დასავლურს. მისთვის სავსე-
ბით ბუნებრივი გახლდათ ის სულიერი
სწრაფვა, რაც ასე მძაფრად დაისაჭი-
როვეს ევროპამაც და ამერიკის შეერ-
თებულმა შტატებმაც და თავიანთი აზ-
როვნება გადააჯაჭვეს აღმოსავლურ
ფილოსოფიურ და რელიგიურ გამოც-
დილებას და ბევრი რამ მარჯვედაც მო-
არიგეს და შეურწყეს ურთიერთს.

და ამ ბუნებითი განცდის წყალობაა,
რომ ძველ ცივილიზაციათა კვალზე მა-
ვალი კაცისათვის ასერიგად მახლობე-
ლი აღმოჩნდა თანადროული დასავლუ-
რი აზროვნება და მის წიაღში ისევე
მშობლიურად იგრძნო თავი, როგორც
აღმოსავლურ პოეტურ და ფილოსოფი-
ურ სამყაროში გრძნობდა.

და ქართული სულიერი სამყაროს
თვალშეუდგამი სივრცე მისთვის ამ
ორი ნაკადის ზღვარზე გადაიშლებოდა
–- რასაც გონებით მიწვდებოდა, გულ-
საც უნდა დაედასტურებინა… და მისი
ლიტერატურული მემკვიდრეობა სწორედ ამ დადასტურების ნათელყოფაა