ჯიადი

ადამ მიცკევიჩის აზრით, ადამიანი მხოლოდ სიყვარუ- ლისთვის კი არ არის შექმნილი, მან სიყვარული ჯერ დედამიწაზე უნდა განიცადოს – რა თქმა უნდა, მისთვის შესაძლებელი ფორმით – რომ სიკვდილის შემდეგ სამოთ- ხე დაიმსახუროს. სიყვარული ისევე ამზადებს ყველას ხსნისათვის, როგორც – ტანჯვა. მისი პოემა „ჯიადი“ სამი დამოუკიდებელი – ერთმანე- თისაგან განსხვავებული, თუმცა ერთმანეთს მორგებული დრამისაგან უფრო შედგება, ვიდრე ფაბულის ძაფით შეკრული სამი ნაწილისაგან. ამის მიუხედავად, თუ ემოციებისა და სიმბოლოების ლო- გიკას მივყვებით და არა მოვლენებისა, იგი ისე იკითხება, როგორც თანამიმდევრულად მოთხრობილი ამბავი. თუმ- ცა ავტორი აცნობიერებს, რომ პოემის სიმბოლური შრე აბსტრაქტულ ორნამენტად ან თეორიულ ტრაქტატად იქ- ცეოდა, თუ ფაქტებში არ იპოვიდა დასაყრდენს. ეს არის დრამატული პოემა ოთხ ნაწილად, რომელსაც დამატებით წინ უძღვის ლექსი ,,ყარიბი“ და ლექსების ციკლი, რომელსაც შესავლის ფუნქცია აქვს. პოემა იწე- რებოდა ჯერ 1821-22 წლებში, ხოლო გარკვეული შუალე- დის შემდეგ – 1831 წლის პირველ ნახევარში. მიცკევიჩის შემოქმედება პოლონური სულიერების გამოხატულებად მიიჩნევა – იმგვარი იდეოლოგიური და ემოციური ფორმის გამოხატულებად, როგორადაც ისტორიამ ჩამოაყალიბა. „ჯიადი“ კომპილაციაა პიესებისა, რომლებსაც იდეის გარ- კვეული ევოლუცია აერთიანებს. ამ იდეას, ჩვეულებრივ, მესიანიზმად მოიხსენიებენ. პოლონურ მესიანიზმს გან- საკუთრებული ფორმა აქვს, თუმცა ევროპული რომან- ტიზმის მიმდინარეობაში განცალკევებით კი არ დგას, უფრო მისი თავდაპირველი ვერსიაა.