” ფრედერიკ ბეგბედერი: ვცდილობ გამოგაფხიზლოთ, რომ მსოფლიოს სხვა თვალით შეხედოთ. ეს ცოტა როდია. სულაც არ მგონია, რომ ჩემი რომანები სამყაროს შეცვლის, მაგრამ ისინი დღევანდელ პრობლემებს უპასუხებს. წიგნში აღწერილი გარემო და მოვლენები ავტორის პირადი გამოცდილების ანარეკლია. ბეგბედერი ცინიკურად აღწერს იმ ადამიანთა ზღვარგადასულ სიმდიდრეს, რომელთაც კეთილდღეობა დანარჩენი მსოფლიოს უბედურებისა და სულიერი გაღატაკების ხარჯზე მოიპოვეს. მსოფლიოში ყველაფერი ელვისუსწრაფესად იცვლება. მაღალი ტექნოლოგიების მიღწევებს საზღვარი არა აქვს, მაგრამ ადამიანს დღესაც ისევ ისე უყვარს, სძულს, სტკივა, ეშინია, დარდობს, როგორც მაშინ, როდესაც არც ავტომანქანა არსებობდა და არც კომპიუტერი. და თუ ერთ დღესაც აღმოჩნდება, რომ ჩვენივე სიმდიდრე გვაშინებს, ერთი, თუნდაც ვერდაბადებული ბავშვის ღიმილი და უხილავი, მაგრამ ტკივილამდე ახლობელი კისრის სურნელი ყოველგვარ დიდებასა და ქონებას გვირჩევნია, ის ბავშვი კი ჩვენივე ხელით მოგვიკლავს, მაშინ რაღა ვქნათ? მკითხველს შეაცბუნებს წიგნში აღწერილი ზოგიერთი სცენა. ეს ჭაობი აუცილებელი გახდა იმისათვის, რომ ოქტავ პარანგო სულიერად განიწმინდოს… შეძლებს კი ამას? ეს მკითხველმა უნდა გადაწყვიტოს…”
