საყმაწვილო ლიტერატურა

“ირინკას დღიური” წარმოადგენს თხუთმეტი წლის მოზარდის სულიერი სამყაროს ამსახველ დოკუმენტს, სადაც 1989-1990 წლების პირადი განცდები და ყოველდღიური ცხოვრების წვრილმანები ჰქმნიან ეპოქის სურათს. მოზარდი გოგონა ირინკა გამოგონილ მეგობარს, სახელად პაკოს, წერილების საშუალებით უზიარებს თავის ფიქრებს და ემოციებს. ის განსაკუთრებული სიფაქიზით აღწერს პირველი სიყვარულის განცდას, მეგობრობის ფასს და ოჯახური ურთიერთობების სირთულეებს. ირინკა ასევე აანალიზებს საკუთარ გრძნობებს და ურთიერთობებს, წერილებში განსაკუთრებული სიზუსტით აღწერს ყოველდღიურ მომენტებს – სკოლიდან სახლში დაბრუნებას, მეგობრებთან შეხვედრებს, ოჯახურ საუბრებს, რაც მის ჩანაწერებს განსაკუთრებულ სიცოცხლისუნარიანობას სძენს. დღიურში აღწერილი პირადი განცდები – მონატრება, სიყვარული, იმედგაცრუება, სიხარული – წარმოადგენს იმ ემოციურ ფონს, რომელზეც იხატება მოზარდის ფსიქოლოგიური პორტრეტი. საკუთარი გრძნობების ანალიზი და რეფლექსია – მოვლენების გააზრება, ჰქმნის მოზაიკას, სადაც ყოველი წვრილმანი დეტალი მნიშვნელოვან როლს ასრულებს მთლიანი სურათის შექმნაში. ეს დღიური წარმოადგენს არა მხოლოდ მოზარდის პირად ჩანაწერებს, არამედ ტექსტს, რომელიც ასახავს ახალგაზრდა ადამიანის სულიერ ზრდას, მის ურთიერთობას გარე სამყაროსთან და საკუთარ თავთან. წიგნში კარგად ჩანს, თუ როგორ აისახება საზოგადოებრივი ცვლილებები ადამიანთა ყოველდღიურ ცხოვრებაში. ირინკას მგრძნობიარე დამოკიდებულება სოციალური პრობლემებისადმი, მისი ინტერესი თანამოქალაქეების ბედის მიმართ და თანაგრძნობის უნარი წარმოაჩენს მას, როგორც მოაზროვნე ახალგაზრდას, რომელიც აცნობიერებს საკუთარ პასუხისმგებლობას საზოგადოების წინაშე. ეს არის წიგნი, რომელიც გვაჩვენებს, როგორ ყალიბდება პიროვნების სოციალური ცნობიერება მოზარდობის ასაკში.

მიხეილ ჯავახიშვილის „ჯაყოს ხიზნები“ გამოცემისთანავე საყო­ველთაო განხილვის საგნად იქცა. გულახდილობისთვის მწერალს ბევრიც აქებდა და ბევრიც აძაგებდა, ზოგი კი ამ ნაწარმოების შე­მოქმედებიდან ამოშლას ურჩევდა. ყველაფერს დავთმობ, მაგრამ ჯაყოს ვერავინ გამამეტებინებსო, ამბობდა პასუხად მწერალი, რო­მელმაც შესანიშნავად განაგრძო და განავითარა რეალიზმის ტრა­დიციები ახალ რეალობაში. იგი აღწერს მიზეზებს, რომლებიც ერის დაცემასა და მის სახიფათო მომავალს განსაზღვრავს, მაგრამ, ამავე დროს, მოვლენათა მიღმა იკითხება ის ზოგადი კანონზომიერებებიც, რომელთა წინაშე ადამიანი, უმეტესწილად, უძლურია. შესაძლებე­ლია, უკიდურეს სულიერ-ხორციელ დაცემას პიროვნების აღზევება მოჰყვეს?.. „ტრაგიკული ისტორიული მოვლენები, არეულობები და უბედურებები იმისთვის გადაგვხდება თავს, რათა საკუთარ თავში ვიპოვოთ სულიერი ძალა და აქედან წარვმართოთ ჩვენი აღორძინება თავისუფლად, ვაჟკაცურად და აქტიურად. უპირველეს ყოვლისა, ყურადღება უნდა მივაპყროთ იმას, თუ რა დავკარგეთ“, წერს მწე­რალი და სვამს მარადიულ შეკითხვებს: რა არის ჭეშმარიტება? სად არის სამართალი? რა არის ცხოვრება?.. პასუხები ადამიანის სულში უნდა იშვას, როგორც პირმშო, როგორც სულიერი ყოფიერების გა­მართლება.

“Всадник без головы”, прославивший имя своего создателя, английского писателя Майн Рида, по праву считается эталоном приключенческого романа. Сюжет романа выстроен столь искусно, что держит в напряжении до самой последней страницы. Не случайно захватывающая история благородного мустангера Мориса Джеральда и его возлюбленной, прекрасной Луизы Пойндекстер, расследующих зловещую тайну всадника без головы, чья фигура при своем появлении наводит ужас на обитателей саванны, чрезвычайно полюбилась читателям Европы и России, не одно поколение которых выросло на этом произведении, проникнутом верой в силы честных и смелых людей.

Проходят столетия, но не стареют мушкетеры — герои бессмертного романа знаменитого французского писателя Александра Дюма. Неистощимая выдумка и отчаянная храбрость, благородство и готовность пожертвовать собой ради друга — эти качества Атоса, Портоса, Арамиса и д’Артаньяна неизменно привлекают читателей романа и зрителей многочисленных экранизаций.